REWALIDACJA INDYWIDUALNA W PROCESIE NAUCZANIA I WYCHOWANIA UCZNIA

Rewalidacja (łac. validus - silny, sprawny, re-powtórnie) to ciąg zabiegów dydaktycznych, wychowawczych, leczniczych, których celem jest jak najlepsze przystosowanie do życia społecznego. To zaspokojenie potrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych jednostki, aby umożliwić jej wszechstronny rozwój – na miarę jej możliwości. Rewalidację można więc określić jako działanie zmierzające do najpełniejszego rozwoju poprzez długotrwałą działalność terapeutyczno -pedagogiczną.

Celem zajęć z zakresu rewalidacji indywidualnej jest wyrównanie braków w zakresie intelektualnym i psychoruchowym dzieci spowodowanych zaburzeniami somatycznymi, psychicznymi bądź niesprzyjającymi warunkami środowiskowymi. Rewalidacja indywidualna jest podstawową formą specjalistycznej pomocy dzieciom, które mają trudności w opanowaniu materiału nauczania oraz w nawiązywaniu kontaktów społecznych z powodu różnych wad i zaburzeń. Można powiedzieć, że jest blokiem zajęć wspomagających rozwój dziecka – wspomagających, kompensacyjnych i usprawniających. W przypadku dziecka niepełnosprawnego intelektualnie proces edukacji wymaga specjalnych środków oddziaływania, gdyż dziecko nie może sprostać oczekiwaniom i wymaganiom otoczenia. Potrzebna jest wówczas pomoc korekcyjna, kompensacyjna i usprawniająca realizowana  w ramach zajęć rewalidacji indywidualnej. U dzieci niepełnosprawnych obserwujemy ogromną różnorodność zaburzeń. Są to między innymi: zaburzenia rozwoju mowy, poważne deficyty w zakresie sprawności analizatora wzrokowego i słuchowego, zaburzenia lateralizacji, sprawności motorycznej i manualnej oraz zaburzenia emocjonalne. Trudności natury percepcyjnej często uniemożliwiają zdolność do nauki czytania i pisania, do wykonywania zadań manipulacyjnych.

Zaburzenia emocjonalne natomiast w ogromnym stopniu zakłócają sposób funkcjonowania dziecka, rzutując jednocześnie na jego i tak już ograniczone możliwości poznawcze. Wcześnie podjęte i konsekwentnie realizowane oddziaływania rewalidacyjne dają szansę rozwoju intelektualnie niepełnosprawnemu dziecku, nabycia przez nie możliwych dla siebie form zrealizowania się, a w konsekwencji w pełni aktywnego uczestnictwa w życiu. Chcąc podjąć w pełni świadomą i odpowiedzialną pracę rewalidacyjną, na początku musimy dokonać diagnozy psychologiczno-pedagogicznej. Polega ona na określeniu stopnia głębokości deficytów rozwojowych oraz trudności dziecka, wyróżnieniu funkcji niezaburzonych, poznaniu potencjalnych możliwości dziecka oraz cech jego osobowości, ustaleniu etiologii obserwowanych trudności. Znajomość etiologii pozwala na dokonanie właściwego wyboru kierunku pracy z dzieckiem.

mgr Anna Kudzior

POWRÓT